Het was een zwoele zomeravond en een jarige vriend gaf een feestje. De hapjes, grapjes en drank vloeiden rijkelijk. Een heerlijke maar gevaarlijke combinatie! Daarom bestelde ik consequent bij elk glas wijn ook een glas water. Nu kan je dat gulzig vinden, of heel dorstig van mij. Ik verkies echter de term ‘duodrinker’ en dat leek wel aan te slaan bij mijn gezelschap: algauw stond iedereen met twee glazen in zijn hand. Of daar bij hen ook water in zat, heb ik maar niet gecontroleerd.
De volgende ochtend werd ik fit en fris wakker. Dat water bij de wijn doen is nog niet zo’n slecht idee, dacht ik. En ja, dat betekent ook ‘compromissen sluiten’. Of dat goed is of niet, daarover zijn de meningen verdeeld, maar de associatie bracht me wel bij het concept ‘duodenker’. Zou het niet fantastisch zijn als we bij elke gedachte automatisch ook compenserende, relativerende of aanmoedigende zinnen zouden denken?
In feite denken de meeste van ons al in duo dankzij een innerlijke criticus die continu scherpe commentaar levert. Om die lastigaard tegenwicht te bieden, zouden we beter helende bedenksels aan onze oorspronkelijke gedachten linken. Of een (mentaal) antivirusprogramma installeren, zoals Chantal en Anneliese in hun boek suggereren.
Enfin, zo lag ik dus als een echte bedfilosoof luilekker na te denken. Het is me al opgevallen dat mijn creatiefste ideeën dan opborrelen: dat moment tussen slapen en waken, je bent al wakker maar nog niet helemaal. Je bent vrij in je denken, hebt nog geen belemmerende gedachten. Vermoedelijk is mijn innerlijke criticus een langslaper …
