Hier een bericht van ergens op zee, de Baltische Zee ditmaal.

Ja, je leest het goed, ik ben weer op reis. Deze keer met de hele familie, het is tenslotte een feestjaar, mijn dochter wordt 25, ikzelf 50 en mijn moeder 75, dat kunnen we niet zomaar laten voorbij gaan natuurlijk.

En ook al vind ik het allemaal geweldig, ergens in mijn hoofd is er toch een stemmetje dat me toefluistert dat ‘trop’ teveel is. Erg lastig natuurlijk, wetende dat ik dit jaar nog wel wat reisjes in het verschiet heb … Hoewel ik niet het type ben dat zich snel schuldig voelt, lijkt het er nu op dat het stemmetje me toch wat parten speelt.

Herken je dat? Je hebt iets dubbel en dik verdiend en toch voel je je schuldig als je de buit binnenhaalt? Of je krijgt een aantal opportuniteiten aangeboden, waar je allemaal wil op ingaan en toch voel je je schuldig tegenover je collega, vrienden, familie …

Ik deel graag even met jou hoe ik denk over jezelf schuldig voelen.

Volgens mij is dit iets dat in ons collectieve bewustzijn geïnstalleerd is om ons koest te houden, om binnen de lijntjes te kleuren, zoals iedereen. Want wat als we dit niet zouden doen, wat als we ons niet schuldig zouden voelen omdat we genieten van het leven, uitdagingen aangaan, ‘ja’ zeggen op dingen waar anderen misschien ‘nee’ op antwoorden omdat ze gesaboteerd worden door dat stemmetje in hun hoofd.

We zouden het leven ten volle leven, en wie zegt dat dat niet mag?

Ok, uiteraard zijn daar grenzen aan, maar laat ons gewoon kijken naar momenten dat jij dacht : ‘dit zal ik maar niet doen, want…’ of ‘dit zou ik dolgraag hebben, maar wat gaan anderen denken…’

Herken je dat?

Laat me je vertellen hoe ik het aanpak als dat lastig stemmetje de kop opsteekt en ik het wil temmen :

• Als er zich een opportuniteit aandient, dan luister ik naar mijn eerste antwoord, het tweede is meestal beïnvloed door het stemmetje. Een voorbeeld : iemand vraagt je voor een feestje. Je eerste stemmetje zegt :’nee, ik wil echt een avond in de zetel liggen.’ Je tweede stemmetje zegt : ‘ je moet gaan, anders vraagt ze je geen tweede keer.’ Het eerste stemmetje is wat je ECHT wil!
• Van zodra ik me schuldig voel, stel ik mezelf de volgende vragen :

1. Aan wat ben ik schuldig? (definieer de misdaad)
2. Voor wie ben ik schuldig? (beschuldig je jezelf of word je beschuldigd)
3. Heeft iemand de beschuldiging uitgesproken? (zit het in je hoofd of heeft iemand je met de vinger gewezen?)

• En tenslotte als ik hier allemaal achter ben, stel ik me de volgende 2 vragen :

1. Wat is het ergste dat me kan overkomen?
2. Wat mis ik als ik het niet doe?

Uiteraard heeft je schuldig voelen nog veel meer aspecten, maar deze wou ik alvast met je delen.

Trouwens ik heb binnenkort de opportuniteit om een Yoga weekje op zee mee te maken, ik denk dat ik deze toch ga nemen 🙂